270.

„Ten, kto skacze do nieba, może upaść, to prawda. Ale może też poszybować w górę.” 

 

Leniwe z patelni z sosem truskawkowym i cynamonem

inspiracja
Przypomina mi to w smaku serniczki.
Nie wyglądają, ale smakują :P

Pojechałam do rodziny. Nie mogłam zostać sama w domu. Nie chciałam. Nie dałabym rady ze swoimi myślami.


Powiedziałam to mamie. Pierwszy raz od kiedy to się zaczęło powiedziałam jej, to co myślę, co się dzieje w mojej głowie, że to cały czas jest. Łzy i twarz wtulona w jej ramie. Tyle razy chciałam powiedzieć prawdę, ale się bałam, nie umiałam, myślałam, że dam radę, żyłam w przekonaniu, że wszystko jest w porządku.
Prawie 1,5roku i dopiero teraz odważyłam się poprosić o pomoc. Bo te myśli wracają, a ja nie chce się cofnąć, nie teraz. Mama powiedziała, że moja siostra cioteczna(jest psychologiem, tylko, że w innej specjalizacji) zna kogoś kto tym się zajmuje, że będzie trzeba mnie zapisać dopóki to się ni rozwinęło. To już dawno trwa. To śmieszne, ale wiecie co? Nigdy nikomu nie powiedziałam co siedzi mi w głowie, nigdy nie byłam u lekarza, nikt nie groził mi szpitalem, baa, nigdy nawet nie stwierdzono u mnie, że jestem chora, bo nie miał tego kto zrobić. Wszyscy myśleli, że jestem chuda tak po prostu, że nie kryje się za tym nic więcej. Rodzice się martwili, ale ja wszystko ukrywałam. Kłamałam, że wszystko jest dobrze, że nic się nie dzieje. Oni chcieli dobrze, a ja się kłóciłam, że koloryzują. Potem zaczęłam "normalnie" jeść. Myśleli, że ten okres minął. Chciałabym. Czasami zastanawiam się jak by to było gdybym przyznała się do tego wszystkiego na samym początku, gdzie byłabym teraz? Tyle czasu zastanawiałam się czy jestem chora, czy gdybym poszła do lekarza on w moich aktach napisałby "anoreksja". Możliwe, że niedługo się tego dowiem. Boję się.