375.

 kajmakowa kasza manna z malinami(trochę na dnie)

Trochę za mała ta miseczka >.<

Nominację i kolejne fakty, podam jutro bo jak na razie muszę się oswoić z teraźniejszością. Ze szkołą i wszystkim innym, przyzwyczaić do wcześniejszego wstawania i dojazdów. Poznać klasę i nauczycieli. Oswoić się z myślą, że w czwartek mam już pierwszy test z matematyki, a następnie w piątek z polskiego. Muszę po prostu ochłonąć. 

A teraz idę pisać streszczenie na polski -,-


Pora postów w następnych tygodniach się zmieni i raczej będą publikowane w takich to godzinach. Może, potem to ulegnie zmianie, ale jak na razie czas mam dopiero o tej godzinie :P 

Najbardziej boli mnie to, że tęsknię za tym za czym nie powinnam. I choć teraz wiem, że do tego nie wrócę, tęsknię. Choć wiem, że teraz jest lepiej, czasami mam ochotę wrócić.  Nienawidzę siebie za to, ale taka jest prawda. Patrząc na innych zazdroszczę im chudych nóg i figury. Tak, bardzo tego nie chce, ale nie umiem przestać. Wiem, że nie jestem gruba. Teraz jestem po prostu normalna. I to mnie boli. Przed obozem mama chciała mnie zważyć, a mi po twarzy płynęły łzy. Prosiłam i płakałam. Nie chciałam. Bo wiem, że to co bym zobaczyła by mnie zabolało. Mama powiedziała, że zawiąże mi oczy, ale i tak nie chciałam, bo wiem, że wtedy błagałabym ją, aby mi powiedziała. Teraz. gdy u ginekologa,  padło pytanie ile ważę i odpowiedziałam, że nie wiem, padło to zdanie którego nie chciałam usłyszeć, zaraz Cię zważymy, choć do drugiego pokoju. Chciałam krzyczeć i uciec. Wracając miałam łzy w oczach które starałam się ukryć. Udało mi się, prawie, ale mama i tak je zobaczyła. Wiem, że to głupie. Dziecinne. Po prostu głupie i chore. Boli mnie to, że ona wzrasta, że ja się zmieniam, że nie wyglądam już jak kiedyś. Choć wtedy siebie nienawidziłam. Pamiętam te uczucie. Nienawidzisz siebie tak bardzo za to jak wyglądasz, za to jak bardzo jesteś chuda i jednocześnie chcesz być jeszcze chudsza. Chciałabym mieć szczuplejsze nogi. I choć wiem, że nigdy ich nie będę miała, bo mam po prostu taką budowę, mam grubsze łydki i masywniejsze łydki, nie mam mikroskopijnych kolanek i nóżek cienkich jak patyczki i nigdy takich nie będę mieć. Wiem, to, ale jednocześnie tak bardzo tego pragnę. Tego chce ta ciemniejsze strona mnie, ale ona siedzi z boku i tylko szepcze mi coś do uszka. Po prostu stoi obok gdy ja staram się żyć normalnie, zaakceptować siebie i po prostu być szczęśliwą.